Ik ben Renske en ik woon sinds juli 2015 in Rozenburg. Ik woon samen met mijn hondje Lou en kater Bazinga. Sinds juli 2019 woont er ook een pleegkindje bij ons.
Al van jongs af aan geef ik veel om het welzijn en de ontwikkeling van kinderen. Ik zorgde op jonge leeftijd al graag voor mijn neefjes en nichtjes als deze bij ons thuis over de vloer waren. Het was daarom ook niet verwonderlijk dat ik na de middelbare school via de SPW4 ging werken op een woonvoorziening voor gehandicapte kinderen. Dit heb ik jaren met heel veel plezier en liefde gedaan, maar toch ging het na een aantal jaar kriebelen. Was dit wat ik de rest van mijn leven wilde blijven doen?
Vooral het accepteren dat deze kinderen gezien werden als ‘gehandicapt’ en daardoor niet verder konden ontwikkelen vond ik moeilijk. Ik wilde deze kinderen vooruit helpen, ze dingen leren en ze daarmee een stevigere basis voor de toekomst geven. Op mijn werkplek voelde ik daar destijds geen ruimte voor, dus ik besloot om de PABO te gaan doen. Omdat ik als kind zelf op een Montessoribasisschool gezeten heb, was het voor mij vanzelfsprekend om tegelijkertijd de opleiding tot Montessorileidster te doen. Vooral tijdens deze specialisatie vond ik wat ik miste in mijn werk als woonbegeleidster. Ik leerde hier te kijken naar een individueel kind en dit kind heel gericht vooruit te helpen in zijn/haar ontwikkeling.
Na de PABO ben ik gaan werken als kleuterleidster in de onderbouw groepen op een Montessorischool in Delft, waar ik destijds woonde. Iedere dag was een feestje om met de kinderen bezig te zijn. Er zat alleen één grote keerzijde aan dit werk. Ik moest voldoen aan allerlei eisen om “zo gezegd” beter onderwijs te kunnen bieden. Er ging daardoor veel tijd verloren aan verslaglegging en vergaderen. Tijd die ik liever wilde besteden aan het helpen van de zorgkinderen in mijn klas. Maar de ruimte om aan deze kinderen de hulp te bieden die ik wilde was er niet. In plaats van kinderen in de praktijk echt te helpen, werd er vooral veel vergaderd over deze kinderen. Ondanks dat het Montessorionderwijs was, miste ik de handvatten en kennis om mijn zorgleerlingen in de klas optimale hulp te kunnen bieden.
Ik kon niet accepteren dat deze zorgleerlingen, vaak als lastig bestempeld door mijn collega’s, niet net zo gemakkelijk mee konden komen als de andere kinderen in de klas.
Wat maakte toch dat deze leerlingen problemen kregen en andere kinderen niet? Ook nu begon het weer te kriebelen, was dit wat ik wilde blijven doen? Vooral het feit dat het zorgaanbod voor deze zorgleerlingen vooral bestond uit herhalen van hetzelfde kon ik niet accepteren. Als dit aanbod de eerste keer niet voldoende was, zou in mijn beleving de herhaling hiervan ook niet voldoende zijn. Er moest dus meer zijn om deze kinderen te helpen. Ook ging ik me meer en meer verdiepen in het groeiende aantal stempels van kinderen. Hier klopte in mijn beleving iets niet. Hoe was het toch mogelijk dat er zoveel kinderen niet mee konden komen, terwijl dat vroeger veel minder overheersend te zien was in het onderwijs?
Op dat moment kreeg ik de kans om mee te mogen helpen met het opzetten van een Montessori kinderdagverblijf. Deze kans greep ik met beide handen aan. Een nieuwe uitdaging, iets vanaf de start helpen opbouwen. Het was een stille droom die nu onverwachts werkelijk kon worden. Helaas begon vlak na de start van dit kinderdagverblijf de leegloop van kinderdagverblijven, na het veranderen van de regelgeving. Het waren onzekere tijden, het kind aantal viel tegen en toen ik na 2 jaar de vraag kreeg om op de peutergroep te komen werken van mijn oude werkgever, besloot ik dit toch te doen.
Om toch meer met de hulpvraag van zorgleerlingen te kunnen gaan doen, ben ik zoeken naar mogelijkheden om hier wat mee te kunnen.
Zo kwam ik in 2014 voor het eerst achter het concept van reflex integratie. Al bij het lezen hierover maakte mijn hart een sprongetje. Dit was wat ik zocht en wat de kinderen die vastlopen op school nodig had! In december 2014 deed ik mijn eerste cursus en deze bevestigde mijn vermoeden. Dit was nieuw. Dit was wat ik al zo lang zocht. Hier leerde ik echt naar de start van de ontwikkeling van kinderen kijken. Het was anders dan de gebruikelijke methoden, dus ik was ook wel wat sceptisch. Maar ik begon met wat kinderen in mijn groep via de methode te helpen, en zag direct dat het effect had. Ik ging daarnaast kinderen van vrienden en vriendinnen helpen en stuk voor stuk zag ik de kinderen groeien!
Er volgden meerdere cursussen en mijn enthousiasme groeide bij alles wat ik leerde.
Er is zoveel mogelijk met deze methode!
Via de reflex integratie maakte ik ook kennis met de opleiding van CNLS (Cursus Nieuwe Leer Strategieën). Hier leerde ik dat kinderen ook op een andere manier kunnen leren rekenen, lezen en schrijven. Ik vond hier de aanvulling voor hulpaanbod voor kinderen die vastliepen in het onderwijs. Kinderen die vastlopen op de gebruikelijke methodes, kan ik nu helpen via deze, meer lichaamsgerichte methode.
In 2015 kwam de kans om te verhuizen naar een huis met mogelijkheid voor een praktijkruimte en in februari 2016 liet ik het onderwijs als juf volledig los en startte ik mijn eigen praktijk. Waarbij ik hoop weer een connectie te kunnen maken met het onderwijs, omdat ik graag de kinderen die daar uitvallen een boost wil geven zodat zij zich prettiger gaan voelen op school en gewoon in hun eigen klas leren mee te komen met de rest.
Zo ontstond kindercoachingspraktijk Het C.I.R.C.U.S. Het Centrum voor Reflex Integratie en Coaching voor Uitbreiding van de Studieresultaten!